قدمت استفاده از سنگ توسط بشر به منظور ساختن محل سکونت به سال های بسیار دور می رسد و مشاهده آثار باستانی قدیمی نظیر اهرام مصر و یا آثاری در رم و یونان و هم چنین در کشور ایران با در نظر گرفتن امکانات فنی و تکنولوژی آن دوران، باعث حیرت و تعجب بسیار می شود. مورخان قدمت استفاده از سنگ توسط بشر را بیش از ۱۲ هزار سال برآورد کرده است.
از دوران پارینه سنگی و نوسنگی که انسان آهن را نمی شناخت، از سنگ برای رفع نیازها استفاده شده است. بگونه ای که در عصر حجر با آگاهی از خصوصیات و ویژگی های سنگ های سخت و شکننده، سنگ های سیلیسی را برای ساختن ابزار استفاده می کردند. با رشد تمدن بشری نحوه استفاده از سنگ نیز متحول شد که ساختمان های باستانی با نمای سنگی حاکی از این تغییرات است که این تغییرات در کشورهایی مانند مصر، یونان، ایتالیا و ایران مشهود است.
استفاده از سنگ با بلوک های بزرگ شروع شد و با پیشرفت علم و تکنولوژی، به تدریج از وزن آن کاسته و به رنگ، صیقل پذیری، بافت و استحکام سنگ بیشتر توجه شده است و اکنون بیشتر از پلاک هایی زیبا با رنگ، صیقل، جلا و قطر کم استفاده می شود.
